Γεννήθηκα σε μια φτωχή οικογένεια. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα με φόβο αντί για αγάπη. Η μητέρα μου ήταν αυστηρή και συχνά κακοποιητική. Ποτέ δεν ένιωσα ασφάλεια. Ο πατέρας μου είχε πρόβλημα με το αλκοόλ, και το σπίτι μας ήταν γεμάτο φωνές και χάος. Μέχρι τα 12 μου ένιωθα ήδη μόνη και γεμάτη ενοχές. Όταν με έστειλαν σε οικοτροφείο, γνώρισα για πρώτη φορά την ελευθερία. Έγινα πιο χαρούμενη, ανεξάρτητη και δραστήρια. Αλλά όταν γύρισα στο σπίτι, η ζωή μου ξανάγέμισε με φόβο και πόνο. Με τα χρόνια η ψυχική και σωματική μου υγεία κατέρρευσε. Ανέπτυξα άγχος, πανικό και διατροφικές διαταραχές που με επηρεάζουν ακόμα. Μετά τις σπουδές μου όμως, κάτι άλλαξε. Βρήκα πνευματική καθοδήγηση, βιβλία αυτοβοήθειας και τη δύναμη της πίστης. Έμαθα για τη θεραπεία, την ευγνωμοσύνη και την αγάπη εαυτού. Σιγά‑σιγά κατάλαβα ότι όσα έζησα δεν ήταν φυσιολογικά και ποτέ δεν ήταν δικό μου λάθος. Άρχισα να δίνω στον εαυτό μου την αγάπη που δεν πήρα ποτέ. Έγινα η δική μου μητέρα—με καλοσύνη, υπομονή και προστασία. Ήταν δύσκολο, αλλά με έσωσε. Έμαθα να μην ζητώ αγάπη από ανθρώπους που δεν μπορούν να τη δώσουν. Σε όποιον βλέπει τον εαυτό του σε αυτή την ιστορία το μήνυμα είναι απλό: έχεις τη δύναμη να θεραπευτείς. Μπορείς να δημιουργήσεις τη δική σου γαλήνη και να γίνεις η δική σου οικογένεια. Όσο δύσκολο κι αν ήταν το παρελθόν σου, μπορείς να φτιάξεις ξανά το μέλλον σου.
