Η ζωή μπορεί να φέρει καταιγίδες, αλλά η ευγνωμοσύνη μας δίνει τη δύναμη να τις διασχίσουμε. Η ζωή μου ήταν ήρεμη μέχρι τη μέρα που διαγνώστηκα με νεφροπάθεια IgA, μια σπάνια αυτοάνοση νεφρική νόσο. Εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος μου, γκρεμίστηκε, σαν γυαλί που σπάει σε χίλια κομμάτια. Αρχικά, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω την πραγματικότητα. Όμως με τον καιρό και την έναρξη της θεραπείας, σταμάτησα να κλαίω και να κατηγορώ τον εαυτό μου. Αποδέχτηκα ότι αυτό είναι το μονοπάτι μου και αποφάσισα να μην είμαι το θύμα. Έγινα πιο πνευματική και πιο δραστήρια για την υγεία μου. Έμαθα όσα μπορούσα από τους γιατρούς και μέσα από έρευνα, και ένιωσα ανακούφιση όταν κατάλαβα ότι, παρά τους κινδύνους, θα μπορούσα να ζήσω με την ασθένεια. Είχα δύο επιλογές: αιμοκάθαρση ή μεταμόσχευση. Διάλεξα τη μεταμόσχευση και άρχισα να προετοιμάζομαι. Σε αυτή τη διαδρομή, η οικογένεια και οι φίλοι μου έγιναν η μεγαλύτερη δύναμή μου. Η καρδιά μου ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη για αυτούς. Σιγά-σιγά, η ευγνωμοσύνη επεκτάθηκε και στα μικρά πράγματα—στον αέρα που αναπνέω, το νερό που πίνω, τις γιορτές, τις φιλίες και τις μικρές στιγμές χαράς. Η ζωή θα έχει πάντα τα πάνω και τα κάτω της, αλλά μια καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη μεταμορφώνει το ταξίδι. Με ευγνωμοσύνη μπορούμε να περάσουμε τις πιο δύσκολες καταιγίδες με αξιοπρέπεια.
