Υπάρχουν ορισμένα παιδικά πράγματα που δεν ξεχνάς ποτέ. Για μένα, ήταν ένα χτυπημένο, παλιό ποδήλατο. Δεν ήταν γυαλιστερό. Δεν ήταν καινούργιο. Μάλιστα, έτριζε κάθε φορά που έκανα πετάλι, και το χρώμα του είχε ξεθωριάσει. Αλλά αυτό το ποδήλατο με κουβάλησε με υπομονή για το μισό της παιδικής μου ηλικίας. Με ταξίδεψε σε μακρινά καλοκαιρινά απογεύματα που ο χρόνος φαινόταν ατελείωτος. Με δίδαξε τη γενναιότητα, το πάθος και τη γαλήνη. Ήταν κάτι παραπάνω από μέταλλο και λάστιχο. Ήταν η αρχή της ελευθερίας. Η αρχή του θάρρους. Τώρα η ζωή μου είναι πολυάσχολη. Αλλά κάθε φορά που βλέπω ένα παιδί να τρέχει σε έναν δρόμο με το δικό του ποδήλατο, νιώθω αυτό το γνώριμο συναίσθημα. Μια υπενθύμιση ότι η ελευθερία κάποτε είχε δύο ρόδες.
