Όπου και αν βρίσκεσαι, πάρε μια αργή ανάσα… και άφησε το πρώτο φως της μέρας να γλιστρήσει μέσα σου σαν υπόσχεση. Η ανατολή δεν ζητά τίποτα. Δεν απαιτεί προσοχή. Απλώς εμφανίζεται — σιωπηλά, σταθερά, κουβαλώντας μια νέα αρχή. Και ίσως, αυτό να είναι το πιο θεραπευτικό της δώρο. Πριν ο ήλιος ανατείλει, ο κόσμος μοιάζει να κρατάει την αναπνοή του. Η θάλασσα είναι σχεδόν ακίνητη, σαν να περιμένει κι αυτή το πρώτο άγγιγμα του φωτός.Και έπειτα έρχεται εκείνη η στιγμή — η λεπτή, χρυσαφένια γραμμή στον ορίζοντα. Ένα σημάδι ότι το σκοτάδι ποτέ δεν μένει για πάντα. Μερικές φορές, σ’ αυτό το πρώτο λεπτό της μέρας, μοιάζει σαν ο χρόνος να αλλάζει ρυθμό. Σβήνει αργά ό,τι κουβαλούσαμε από χθες, σαν να ψιθυρίζει: «Ξεκίνα από την αρχή… όσο απαλά θέλεις.» Δεν χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι. Δεν χρειάζεται να είμαστε δυνατοί. Η ανατολή έρχεται για να μας θυμίσει ότι το φως μπορεί να βρει δρόμο ακόμη και μέσα από την πιο αθόρυβη ρωγμή.Καθώς το φως γεμίζει τον ουρανό, τα χρώματα ανοίγουν σαν καρδιές. Ροζ, πορτοκαλί, χρυσό — σαν να βάφει κάποιος το πρωινό με χρώματα ελπίδας. Και ίσως να έχεις περάσει μέρες βαριές, νύχτες που σε έκαναν να αμφιβάλλεις για πολλά. Αλλά εδώ, σ’ αυτή την απλή στιγμή της ανατολής, υπάρχει μια απαλή αλήθεια: κάθε μέρα είναι μια μικρή ευκαιρία να ξαναφτιάξεις κάτι μέσα σου. Η ανατολή δεν σου ζητά να είσαι καλύτερος. Σου ζητά μόνο να είσαι αληθινός.Άφησε το φως να σε ακουμπήσει, όπως ακουμπά τη θάλασσα. Μη βιάζεσαι να γίνεις κάτι. Αρκεί να είσαι αυτό που είσαι, εδώ, τώρα, στο πρώτο φως της μέρας. Γιατί η ανατολή δεν είναι μόνο αρχή. Είναι και υπενθύμιση ότι η ζωή συνεχίζει να απλώνεται μπροστά σου, όσο κι αν φοβάσαι να τη συναντήσεις. Όπου και αν βρίσκεσαι, εύχομαι το φως αυτής της ανατολής να γαληνέψει την ημέρα σου. Να την κάνει πιο ήρεμη. Πιο καθαρή. Πιο δική σου. Καλημέρα.
