Με λένε Γιώργο και είμαι 70 χρονών. Tον περασμένο μήνα έμαθα κάτι που κανείς δεν σου λέει για τα γηρατειά — το πιο τρομακτικό δεν είναι η αρρώστια. Είναι να τη βιώνεις μόνος. Μπήκα στο νοσοκομείο μετά από μια ζάλη. Τίποτα σοβαρό, είπε ο γιατρός. Αλλά η σιωπή ήταν πιο βαριά από όλες τις εξετάσεις. Η γυναίκα μου δεν ζει πια. Τα παιδιά μου μένουν μακριά. Όταν η νοσοκόμα ρώτησε, «Θα έρθει κανείς να κάτσει μαζί σας;» είπα, «Όχι… μόνο εγώ.» Τότε μπήκε ένας νεαρός εθελοντής, ο Γιάννης. Δεν έφερε φάρμακα. Κάθισε μαζί μου, άκουσε την ιστορία μου, σαν να με άκουγε πραγματικά. Και μετά άρχισαν να έρχονται και άλλοι: μια γυναίκα που ήθελε να μιλήσει για ξυλουργική, ο καθαριστής που μου έφερε ένα μαξιλάρι, μια νοσηλεύτρια μόνο για κουβέντα, ο υπάλληλος της κουζίνας που μου φύλαξε το τελευταίο ψωμάκι. Επτά άγνωστοι σε μία μέρα — όλοι για να μου θυμίσουν ότι δεν είμαι αόρατος. Όταν πήρα εξιτήριο, ο Γιάννης μου είπε: «Τα δωμάτια του νοσοκομείου φιλοξενούν ολόκληρες ζωές.» Είχε δίκιο. Η μοναξιά είναι και αυτή μια αρρώστια. Και η καλοσύνη είναι το φάρμακο που μπορεί να δώσει ο καθένας. Αν ξέρεις κάποιον που είναι μόνος, πάρε τον τηλέφωνο. Πήγαινε να τον δεις. Ή απλά ρώτησε: «Θέλεις παρέα;» Θα εκπλαγείς πόσες καρδιές περιμένουν κάποιον να χτυπήσει την πόρτα.
