Με λένε Μαρία. Την περασμένη Παρασκευή, μια νεαρή μπαρίστα μου θύμισε κάτι που είχα ξεχάσει —τι σημαίνει να βλέπεις πραγματικά τους ανθρώπους.Κάθε πρωί, ίδιος καφές, ίδια ρουτίνα. Αλλά εκείνη τη μέρα την παρατήρησα — κουρασμένα μάτια, πρόχειρα πιασμένα μαλλιά, καρτελάκι με το όνομα: «Ελένη». Τη ρώτησα: «Δύσκολο πρωινό;» Κι εκείνη απάντησε: «Ναι… Η μαμά μου είναι στο νοσοκομείο. Μόλις που τα κατάφερα σήμερα να έρθω. Κάποιος πρέπει να πληρώσει το νοίκι.» Τότε το κατάλαβα — την έβλεπα μήνες, αλλά ποτέ δεν την είχα δει. Γύρισα πίσω αργότερα και άφησα έναν φάκελο: «Για την Ελένη — από κάποιον που επιτέλους πρόσεξε.» Μέσα — ένα σημείωμα και 100 ευρώ. Το επόμενο πρωί, μου χαμογέλασε. «Καλημέρα, κυρία Μαρία. Ο καφές είναι κερασμένος.» Και μου ψιθύρισε: «Η μαμά μου είναι καλύτερα.» Από τότε, μιλάω σε όλους αυτούς που αθόρυβα κάνουν τον κόσμο να γυρνά. Γιατί η καλοσύνη δεν χρειάζεται φασαρία για να αλλάξει μια μέρα. Μερικές φορές, δεν είναι ο καφές που μας ξυπνά —είναι η ανθρωπιά.
