Όταν ήμουν μικρή, πίστευα πως η μητέρα μου ήταν ασταμάτητη. Δούλευε διπλοβάρδιες κι όμως έβρισκε χρόνο να γελά.Κάποτε μου είπε: «Αν ξεχάσω ποια είμαι, υποσχέσου πως θα με κρατήσεις εκεί όπου ανήκω.» Τότε δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Τώρα το ξέρω. Ξεχνά ονόματα, πρόσωπα — ακόμη και το δικό μου καμιά φορά. Μα εγώ, είμαι ακόμη εδώ. Τη φροντίζω, τη ντύνω, τη βοηθώ να σταθεί. Κι όταν ψιθυρίζει «Συγγνώμη που σου το φορτώνω αυτό». Της λέω, «Εσύ το έκανες πρώτα για μένα». Η αγάπη δεν είναι εύκολη. Είναι το να είσαι εκεί, ξανά και ξανά. Κι όταν φύγει, θα ξέρω πως κράτησα την υπόσχεσή μου. Γιατί αυτό είναι, τελικά, η αληθινή αγάπη. Γράψε στα σχόλια τη δική σου ιστορία αγάπης.
