Με λένε Σούζαν. Ο γιός μου στον γάμο του έκανε την ακόλουθη πρόποση: «Εύχομαι ο γάμος μου να είναι σαν των γονιών μου — αλλά με λιγότερες καταιγίδες.» Όλοι γέλασαν. Μα αργότερα, θυμήθηκα αυτές τις “καταιγίδες”. Γιατί εκεί μέσα άντεξε η αγάπη. Γνώρισα τον άντρα μου, όταν ήμουν είκοσι χρονών. Χτίσαμε τη ζωή μας από το μηδέν — με έναν μισθό, ένα όνειρο, και πολύ πείσμα. Αντιμετωπίσαμε πολλές δοκιμασίες. Υπήρχαν νύχτες που δεν μιλούσαμε. Η σιωπή πονούσε. Αλλά μείναμε μαζί — όχι από φόβο, αλλά από πίστη. Γιατί η αληθινή αγάπη δεν είναι άνεση, είναι επιμονή. Κάποιες φορές ο άνθρωπος που αγαπάς χάνεται μέσα στις αντιξοότητες της ζωής, και εσύ κρατάς τον χάρτη ώσπου να βρει τον δρόμο του. Μια μέρα, μου είπε: «Μου έδωσες χρόνο για να γιατρευτώ. Θέλω να σου δώσω ένα μέρος να ξεκουραστείς.» Και εκεί κατάλαβα ότι η ευτυχία δεν χτίζεται με πυροτεχνήματα, αλλά με πίστη και υπομονή. Η αγάπη δεν είναι πάντα εύκολη.
