Με λένε Γιώργο και είμαι 76 χρονών. Πίστευα πως η καλοσύνη χάθηκε, πως ο καθένας νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του.Ένα παγωμένο πρωινό, το αυτοκίνητό μου χάλασε. Έτσι πήρα το λεωφορείο, πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια.Στη στάση ήταν ένα νεαρό παιδί. Όταν είδε τα χέρια μου να τρέμουν, μου έδωσε τα γάντια του.Μια μικρή πράξη που ζέστανε την καρδιά μου. Μιλήσαμε, γελάσαμε. Δύο ξένοι, μια στιγμή καλοσύνης. Όταν γύρισα σπίτι, είχα δει την αλήθεια — ο κόσμος δεν είναι ψυχρός. Απλώς περιμένει κάποιον να κάνει το πρώτο βήμα. Μια μικρή πράξη καλοσύνης μπορεί να αλλάξει έναν ολόκληρο κόσμο.
