Η καρδιά μου τρέχει σαν ποτάμι ορμητικό. Τα χέρια μου τρέμουν σαν φύλλα στον άνεμο. Μερικές φορές, παγώνω, σαν να με τύλιξε ο χειμώνας. Για χρόνια νόμιζα πως είμαι ελαττωματική. Μου έλεγαν: “είναι στο μυαλό σου”, σαν να ήταν απλό. Μια μέρα αποφάσισα να μιλήσω σε ψυχολόγο. Για πρώτη φορά, κάποιος με άκουσε πραγματικά, χωρίς να με κρίνει. Κατάλαβα πως το άγχος δεν είναι εχθρός—είναι μήνυμα, μια προειδοποίηση να επιβραδύνω τον ρυθμό μου. Τώρα γράφω τις σκέψεις μου, αναπνέω βαθιά, και μιλάω με ανθρώπους που εμπιστεύομαι πραγματικά. Το άγχος είναι ακόμη εδώ—αλλά περπατάμε μαζί, σαν σύντροφοι σε ένα μακρύ ταξίδι. Αν νιώθεις κι εσύ έτσι, δεν είσαι ελαττωματικός. Είσαι γενναίος, πιο γενναίος από όσο νομίζεις. Φύλαξε αυτό το βίντεο για μια δύσκολη μέρα. Θυμήσου, δεν είσαι μόνος.
