Θα ξεκινήσω με ένα μικρό κομμάτι από το ταξίδι μου προς την ευγνωμοσύνη. Είμαι δέκα χρονών, στη γιορτή του σχολείου, καθισμένη στο παγκάκι, δίπλα σε ένα λιβάδι από μαργαρίτες. Θυμάμαι να νιώθω κάτι μαγικό γύρω μου — χωρίς τότε να ξέρω τι ήταν. Πολλά συνέβησαν μετά από εκείνη την όμορφη μέρα του Μάη. Μεγάλωσα, και η μαγεία άρχισε να χάνεται. Στα είκοσι, έχασα τον πατέρα μου — τον βράχο μου, τον καλύτερό μου φίλο. Αργότερα παντρεύτηκα έναν άντρα αυταρχικό. Μετά από δεκαεπτά χρόνια, έφυγα από αυτόν τον γάμο, παίρνοντας μαζί τους γιους μου και τη μητέρα μου, την οποία φρόντιζα. Σήμερα είμαι εξήντα χρονών. Οι γιοι μου είναι πια άντρες, στο δικό τους ταξίδι της ζωής. Περάσαμε όλοι την κόλαση και επιστρέψαμε — και όμως, στεκόμαστε ακόμα. Υπήρξαν κι άλλες απώλειες, χαρές και στιγμές που μας διαμόρφωσαν. Τώρα είμαι γιαγιά τριών υπέροχων αγγέλων. Καθώς κάθομαι σήμερα εδώ, νιώθω ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη για εκείνη τη μέρα του Μάη που με έφερε ως εδώ. Ευγνωμοσύνη για όλες τις στιγμές που με βοήθησαν να επιστρέψω στο λιβάδι με τις μαργαρίτες, και να νιώσω ξανά την ελευθερία που ένιωθα τότε.
