Η ευγνωμοσύνη μου χάρισε μια ζωή πέρα από κάθε φαντασία, χωρίς να χρειάζομαι πια, ουσίες ή αλκοόλ. Έχεις νιώσει ποτέ να προσπαθείς να απολαύσεις τη στιγμή αλλά το μυαλό σου να ταξιδεύει συνεχώς; Να πηγαίνει μπρος και πίσω, ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Το πάλευα αυτό για πολύ καιρό. Ακόμα και όταν κάνω κάτι που αγαπώ, το μυαλό μου ξεφεύγει, αναπαράγοντας λάθη ή ανησυχώντας για το μέλλον. Και έτσι, χάνω τη στιγμή, ξεχνώντας να εκτιμήσω το τώρα. Υπήρχαν στιγμές που προσευχόμουν να αποκτήσω όσα έχω σήμερα.Τότε πίστευα πως, όταν τα αποκτούσα, θα ήμουν επιτέλους ευτυχισμένος και ήρεμος. Κι όμως, κάποιες φορές οι σκέψεις με προδίδουν, και βρίσκομαι ξανά παγιδευμένος στους ίδιους κύκλους.Μια μέρα, η γάτα μου πήδηξε δίπλα μου και αποκοιμήθηκε, απόλυτα γαλήνια, απλώς… παρούσα. Την ώρα που την παρατηρούσα, ένα κύμα ηρεμίας με πλημμύρισε. Ρώτησα τον εαυτό μου: πώς γίνεται να μη ζω τη ζωή μέρα με τη μέρα; Πώς να μη νιώθω πληρότητα τώρα;Εκείνη τη στιγμή, η ευγνωμοσύνη ξύπνησε μέσα μου. Συνειδητοποίησα πως βρίσκομαι σε πολύ καλύτερο μέρος. Η γάτα μου κουλουριάστηκε πιο κοντά, κι εγώ την αγκάλιασα, νιώθοντας ξανά το παρόν. Φυσικά, δεν είναι πάντα εύκολο να διώχνεις τις αρνητικές σκέψεις. Θέλει προσπάθεια — κάθε μέρα.Αλλά προσπαθώ να μην είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου. Η ευγνωμοσύνη είναι μια συνειδητή επιλογή, όπως και η καλοσύνη.
