Δεν γράφω αυτή την ιστορία για να πείσω κανέναν ότι η ζωή είναι όμορφη. Τη γράφω γιατί έμαθα — με τον πιο δύσκολο τρόπο — πως το φως δεν χάνεται ποτέ.Ακόμα κι όταν όλα γύρω σκοτεινιάζουν, εκείνο μένει. Ίσως πιο θαμπό, πιο αδύναμο, κρυμμένο βαθιά μέσα μας, αλλά περιμένει. Πάντα περιμένει. Όταν πέρασα μέσα από το σκοτάδι, νόμιζα πως τελείωσε. Πως δεν θα ξαναγελάσω, πως δεν θα ξαναπιστέψω, πως δεν θα υπάρξω όπως πριν. Όμως το φως έχει παράξενη υπομονή. Επιστρέφει με μικρούς τρόπους — μέσα από μια μυρωδιά, ένα τραγούδι, ένα βλέμμα στον δρόμο. Κι αν το αφήσεις, αν σταματήσεις να το πολεμάς, γίνεται ολόκληρος ο ουρανός. Αυτό το βιβλίο δεν είναι οδηγός. Είναι μαρτυρία. Η μαρτυρία μιας γυναίκας που έμαθε να ζει ξανά — ανάμεσα στη βροχή και το φως. Αυτό είναι το προοίμιο του βιβλίου Ανάμεσα στη Βροχή και το Φως – Μαθαίνοντας να νιώθει ξανά Ευγνωμοσύνη. Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που στάθηκαν όρθιες μέσα στη βροχή, και έμαθαν να περπατούν μέσα στο σκοτάδι. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν το φως μέσα στη βροχή.
