Όταν ήμουν μικρότερη, δεν σκεφτόμουν πολύ τη λέξη ευγνωμοσύνη. Μου φαινόταν απλώς κάτι που έλεγαν οι μεγάλοι.Οι γονείς μου ήταν χαρούμενοι μαζί. Είχαμε όμορφες οικογενειακές στιγμές, ταξίδια και πολλή αγάπη. Αλλά σιγά σιγά, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν.Όταν χώρισαν, νόμιζα πως ο κόσμος μου είχε ήδη αλλάξει για πάντα. Κι ύστερα… έχασα τον πατέρα μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήταν σαν ένα κακό όνειρο απ’ το οποίο δεν μπορούσα να ξυπνήσω. Μου έλειπαν όλα — ο τρόπος που τραγουδούσε στο σπίτι, το πώς με βοηθούσε στα μικρά πράγματα, και εκείνη η αίσθηση ασφάλειας που είχα όταν ήταν κοντά μου. Μέσα στη θλίψη, άρχισα να παρατηρώ τα μικρά πράγματα που με βοηθούσαν να νιώθω καλύτερα — μια αγκαλιά από τη μαμά, τα λούτρινά μου το βράδυ, που μου θύμιζαν ότι η αγάπη είναι ακόμα εδώ.Άρχισα να γράφω κάθε μέρα ένα καλό πράγμα — ένα αστείο στο σχολείο, ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, ένα τραγούδι που με έκανε να χαμογελάσω. Η ευγνωμοσύνη δεν έσβησε τον πόνο, αλλά με βοήθησε να γιατρευτώ.Ακόμα μαθαίνω, ακόμα μεγαλώνω, και κρατώ μέσα μου την ελπίδα. Γιατί η ευγνωμοσύνη με βοήθησε να δω πως, ακόμα και μέσα στην απώλεια, η αγάπη δεν χάνεται ποτέ.
