Όταν συνταξιοδοτήθηκα, ο κόσμος άρχισε να κινείται πιο αργά. Το ξυπνητήρι σταμάτησε να χτυπά. Δεν υπήρχε βιασύνη — και αυτή η σιωπή ήταν γαλήνια. Στην αρχή, δεν ήξερα τι να κάνω με τόση ησυχία. Για χρόνια, η ζωή μου μετρούσε με προγράμματα και προθεσμίες. Κι όμως, ένα πρωί, ήμουν ελεύθερος να ζω.Σήμερα, η ευτυχία μου έχει άλλη μορφή. Δεν κρύβεται στη φασαρία — αλλά στις μικρές, απλές στιγμές. Στο άρωμα του καφέ, στα γέλια των παιδιών.Η σύνταξη μού έμαθε ότι η χαρά αλλάζει μορφή. Κρύβεται στην απλότητα, στην ευγνωμοσύνη, στον ήρεμο ρυθμό.Μαθαίνεις να επιβραδύνεις, να ακούς, να αναπνέεις. Η ευτυχία είναι στο να νιώθεις βαθύτερα. Κάθε ανατολή δώρο, κάθε συζήτηση, θησαυρός.Αν έχεις φτάσει κι εσύ σε αυτή τη φάση, μην προσπαθήσεις να τη γεμίσεις αμέσως. Άφησέ τη να αναπνεύσει. Γιατί αυτές οι ήσυχες στιγμές είναι αρχή της υπόλοιπης σου ζωής.
