Δεν ήμουν ποτέ πολύ τυχερή στην αγάπη — ούτε στην οικογενειακή ούτε στη ρομαντική. Έχω αγαπήσει, και με έχουν αγαπήσει, αλλά ποτέ με τον τρόπο που χρειαζόμουν πραγματικά. Ως μεγαλύτερη κόρη, η φροντίδα των τριών μικρότερων αδελφών μου έγινε δική μου ευθύνη. Ήμουν ο φύλακας, η καθοδηγήτρια, η μητρική μορφή όταν οι δικοί μας μόνο μας πλήγωναν και μας απογοήτευαν. Ήμουν το “τέλειο παιδί” — άριστη στο σχολείο και στο σπίτι — αλλά αυτό συχνά φαινόταν να μην έχει σημασία. Αυτό που πραγματικά είχε σημασία για μένα ήταν οι αδελφοί μου. Με είδαν πάντα ως κάτι παραπάνω από αδελφή — ως μητέρα, πατέρα και φύλακα μαζί.
Τώρα συχνά καθόμαστε μαζί και γελάμε για τις μέρες που μας φόβιζαν περισσότερο — μέρες πείνας, αστεγίας και πόνου. Και όμως, κρατήσαμε το κουράγιο μας και μπορέσαμε να χαμογελάσουμε. Τώρα, όλοι έχουμε μεγαλώσει. Οι αδελφοί μου σχεδόν ενηλικιώνονται, εγώ είμαι σχεδόν 20, αρραβωνιασμένη με έναν υπέροχο σύντροφο, και σε λίγους μήνες θα καλωσορίσω μια κόρη σε αυτόν τον κόσμο. Η μητρότητα με καλεί ξανά, αυτή τη φορά με τον πιο αληθινό τρόπο. Είμαι ευγνώμων για τις δυσκολίες που με διαμόρφωσαν. Έδεσαν εμένα και τους αδελφούς μου με τρόπους που τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε. Μου έμαθαν τι σημαίνει η αληθινή, αδιαμφισβήτητη αγάπη. Η αγάπη δεν ήταν ποτέ εύκολη, αλλά είναι δική μου — και γι’ αυτό είμαι βαθιά ευγνώμων.
