Στην εμπειρία μου με την κατάθλιψη, η ψυχική μου κατάσταση μοιάζει με ξαφνική επίθεση σκοτεινών, νεφών και βροντών — με μια καταιγίδα από βαριά, πυκνή βροχή. Μερικές στιγμές πριν, ο ουρανός ήταν γαλάζιος, με φωτεινό ζεστό ήλιο. Η κατάθλιψη μπορεί να εμφανιστεί από το πουθενά, ακόμα και στις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Όταν βρίσκομαι σε σοβαρό επεισόδιο, καταναλώνει όλη μου την ύπαρξη, κάνοντας με να ξεχνάω το πριν και το μετά. Έζησα χρόνια έτσι — με διακυμάνσεις, επιτυχίες και, κυρίως, αποτυχίες. Κάποια στιγμή, μετά από πολλούς προσωπικούς αγώνες, επιχείρησα να αυτοκτονήσω. Ευτυχώς ένας φίλος με βρήκε εγκαίρως και με βοήθησε να πάρω άμεση ιατρική φροντίδα. Εκείνη τη στιγμή άρχισε πραγματικά να αλλάζει η οπτική μου. Μέρος της θεραπείας μου επικεντρώθηκε στην ευγνωμοσύνη. Όταν γύρισα σπίτι, έβαλα τη λίστα ευγνωμοσύνης στον καθρέφτη μου. Ευγνωμοσύνη σημαίνει να ξυπνάς και να λες ευχαριστώ για το σήμερα. Σημαίνει να μιλάς με γείτονες ή αγνώστους για να νιώσεις ανθρώπινη σύνδεση — ένα από τα πιο ισχυρά αντίδοτα κατά της κατάθλιψης. Κάθε πρωί που ξυπνώ, χαίρομαι που είμαι ζωντανή — κι αυτό από μόνο του είναι θαύμα. Είμαι ευγνώμων για τον φίλο που στάθηκε εκεί, τη στιγμή που όλα έσβηναν. Και τώρα ξέρω: ακόμη και στην πιο σκοτεινή μέρα, υπάρχει πάντα κάτι — έστω μια ανάσα, ένα βλέμμα, μια στιγμή — για το οποίο αξίζει να ζεις.
