Ο χρόνος περνάει γρήγορα. Πιο γρήγορα απ’ όσο πιστεύουμε. Μια μέρα είσαι στο σπίτι των γονιών σου, και την επόμενη το κοιτάς απ’ έξω, καιαναρωτιέσαι πού πήγαν τα χρόνια. Οι αναμνήσεις φεύγουν ακόμη πιο γρήγορα. Αλλά εμφανίζονται ξαφνικά—σε ένα τραγούδι, μια μυρωδιά, μια φωτογραφία, στο γέλιο κάποιου που θυμίζει αυτόν που σου λείπει. Ξαφνικά επιστρέφεις σε στιγμές που νόμιζες ότι άφησες πίσω—τη μητέρα σου να σε φωνάζει για φαγητό, το χέρι του πατέρα σου στον ώμο, τα αδέλφια σου να τρέχουν στον δρόμο. Ο χρόνος μας τραβάει μπροστά—αυτή είναι η δουλειά του. Αλλά οι αναμνήσεις μας τραβούν πίσω—στους ανθρώπους και τα μέρη που μας διαμόρφωσαν. Ο χρόνος περνάει γρήγορα, αλλά οι αναμνήσεις εξαφανίζονται πιο γρήγορα. Και μερικές φορές, αυτές οι μικρές στιγμές είναι που μας σώζουν.
