Είμαι 60 χρονών και έχω περάσει όλη μου τη ζωή σε μια δουλειά που οι περισσότεροι προσπερνούν. Επιδιορθώνω πράγματα. Σωλήνες, θερμάστρες, υπόγεια, καυστήρες — όλα αυτά που χαλάνε όταν μια οικογένεια τα χρειάζεται περισσότερο. Πρόσφατα μίλησα σε μαθητές για “δουλειές που κρατούν τις κοινότητες ζωντανές.” Όλοι οι άλλοι ομιλητές ήταν με κοστούμια και παρουσιάσεις. Εγώ φορούσα μποτάκια, είχα σκληρά χέρια και ανέβηκα στη σκηνή με έναν φακό. Μετά την ομιλία, ένα παιδί μου είπε ότι η μητέρα του καθαρίζει σπίτια — και ντρέπεται να το πει. Του είπα: “Όταν κάποιος μπαίνει σε έναν καθαρό, ζεστό, ασφαλή χώρο… είναι επειδή ένας άνθρωπος σαν τη μαμά σου το έκανε δυνατό.” Κι εκείνη η στιγμή άλλαξε κάτι στο βλέμμα του. Γιατί η πραγματική επιτυχία δεν είναι πάντα ένα πτυχίο ή ένα γραφείο. Ο κόσμος λειτουργεί χάρη σε αυτούς που εμφανίζονται όταν κάτι χαλάει. Σε αυτούς που επισκευάζουν, αποκαθιστούν και βοηθούν τους άλλους να ανασάνουν ξανά. Σεβασμός στα τεχνικά επαγγέλματα. Σεβασμός στους ανθρώπους που δουλεύουν σε αυτά. Και εγώ είμαι περήφανος που είμαι ένας από αυτούς.
